Struikrozen
Zoals gezegd zijn er rozen in alle soorten en maten maar ook in diverse groeiwijzen, allemaal hebben ze de eigenschappen van rozen gemeen maar hebben een ander gebruik.
Eén van de meest gebruikte en aangeplante groeivormen zijn de zogenaamde struikrozen. Dit zijn rozen die een struikje gaan vormen en al direct boven de grond gaan vertakken met meerdere takken. Meestal zijn deze rozen geënt op een wortel/onderstammetje maar sommige rassen kunnen ook hun eigen wortels hebben.
De volgende typen rozen worden veelvuldig gebruikt als een struikroos:
- Thee-hybriden
- Polyantha-rozen
- Trosrozen of Floribunda-rozen
- Grootbloemige rozen
- Engelse rozen
- Patio rozen
Thee-hybriden
De meest gekweekte en favoriete roos in de laatste honderden jaren waarvan de meeste soorten ontstonden in de tweede helft van de 19e eeuw en vlak daarna. Een aantal rassen zijn zo populair en niet te vervangen zodat deze nu nog steeds worden gekweekt.
Het zijn stevige, opgaande struiken met hoge stelen van 100 tot 125 cm hoogte vaak. Aan het eind van deze stelen komen enkele gevulde bloemen. De hoogte en stevige steel maken dat deze rassen nog steeds veel als snijbloem worden gekweekt.
Polyantha-rozen
Aan het eind van de 19e eeuw verschenen in Frankrijk veelbloemige rozen die het product waren van een kruising tussen twee wilde rozen. Dit zogenaamde Polyantha-type is een veelbloemige roos die meerdere, wat kleinere bloemen aan het einde van de stelen heeft. Deze stelen kunnen zo’n 100 tot 125 cm hoog worden en groeien aan stevige, bossige struiken.
Trosrozen of Floribunda-rozen
Floribunda betekend letterlijk vertaald: veelbloemig. Dit is dan ook een pakkende omschrijving van dit type rozen. Het zijn rassen die aan het begin van de 20e eeuw zijn beginnen ontstaan doordat kwekers Thee-hybriden en Polyantha rozen met elkaar gingen kruisen.
Het zijn stevige en volle struiken van ongeveer 100 cm hoogte met aan het einde van de stelen trossen met gevulde tot half-gevulde bloemen. De bloemen zijn weliswaar kleiner dan de voorgaande Thee-hybride rozen maar door hun aantal mist het zijn kleurrijk effect niet.
Grootbloemige rozen
De Grootbloemige rozen (of Grandiflora-typen) zijn soorten die uiteindelijk weer in de tweede helft van de 20e eeuw populair werden. Het waren nieuw soorten die niet bij de bovenstaande, eerdere soorten konden worden ingedeeld. Zo ontstond er een totaal nieuw type rozen waar één van de populairste rassen tot nu toe ook toebehoord. Het gaat dan om de Rosa ‘Queen Elisabeth’ die in 1954 werd geïntroduceerd en nog steeds als zeer populair geldt.
De grootbloemige rozen zijn ook wat groei betreft groter dan de voorgaande soorten, ze halen met gemak 125 tot 150 cm met hun stevige opgaande stelen. Aan het einde van de stelen staan de grote, vaak halfgevulde bloemen in compacte trossen bij elkaar.
Engelse rozen
De relatief nieuwe groep van de Engelse rozen ontstaan vanaf de jaren ’60. In Engeland ging de beroemde rozenveredelaar Davis Austin deze soorten kweken door oude rassen te kruisen met nieuwere soorten rozen. Hierdoor ontstonden rozensoorten die een typische klassieke rozen-uitstraling combineren met heerlijke geuren en een groot tuiniers-gemak. Inmiddels heeft de kwekerij van David Austin al honderden nieuwe soorten zo gekweekt en zijn deze rassen erg populair geworden bij het publiek.
Patio rozen
Deze Patio rozen zijn vanaf de jaren 70 gekweekt vanuit de vraag naar kleinere soorten die kunnen worden gebruikt is stadstuinen en op balkons. Niet iedereen had meer de beschikking over een grote tuin waarin rozenbedden konden worden aangelegd. Rozen werden dan ook veel meer als solitair gebruikt in de tuinen en toen deze tuinen kleiner werden ontstond de vraag naar compactere soorten. Deze, vaak zeer rijkbloeiende, soorten zijn in hun hele groei wat kleiner, zowel de bloemen als de bladeren zijn wat compacter. Daardoor zijn deze goed te gebruiken op plekken die wat minder ruimt kunnen bieden.